terça-feira, 24 de abril de 2012

A RODA INMORREDOIRA

Foto de Carlos Silva


A imaxe xeométrica, forma unha circunferencia
da cor do viño con arrecendo a traza
É un pasado-presente cun sentido que xorde
nun illamento silandeiro na voz do ar
Na madeira errante, escribiuse a historia
da noite e do amencer, con letras perennes
nas árbores xenealóxicas
Pousada na pedra aínda resoa o son do carro
entre os camiños, aquelas sendas da nenez
xa perdidas no antonte
E roda na memoria un filme antigo
cor sepia, e chove un mar con doce invernos
nun zigzag temporal
A foto escacha en 100.000 partículas
redondas, figuras dun fotograma
que se nega a desaparecer...


poema publicado en Munditaçőes

segunda-feira, 2 de abril de 2012

Medran fieitos no meu corazón

e saben a cor dourada e seca
murchan as miñas mans
sen tocar a túa pel,
si, a túa pel é un plano
a percorrer, é un desexo
é a prolongación do meu
instinto fero.


Nacen fiunchos e fentas
no meu corazón
evocando os teus beizos
estimulándome coa droga
que emana da materia gris.


Si, a túa pel tamén é sinónimo
de pracer...