AS UVAS DO CEDO

Poética matemática

ideas surrealistas antagónicas

vibracións ondulatorias e,

dramas de caixa de música…

Todas elas arrodéanme e coaccionan

formando un ser subliminar

desesperado na súa noite perpetua.

Atácanme palabras baleiras

que saen das gorxas

que se erguen como deuses

sentados na súa gran verdade.

É mellor crer na dúbida

na melancolía, divagación,

na soidade que é unha realidade…

Na limitación que non nos deixa coller

as uvas temperás da nosa vendima

nun amencer de moitos soles, que xiran.

E busco os meus soños como barcos

á deriva, sen tripulación nin capitán.

Só, outro barco pantasma

navegando sen máis.