Lingua agarimosa das miñas raíces; por ti, son quen son... e loito por ser.

Son unha gaivota chorona

que voa case soa nun ceo idiomático

mais, xa non teño bágoas

queimáronse co salitre dun mar de inxustizas...

A lingua atada cun nó reméxese seca

e dolorosa na boca de mazá

e sinto a palabra presa nun cárcere sistemático

no que o idioma mater

sobrevive como pode soterrado entre lixo

e ignorancia, de Centos de Anos

que palpitan aínda nos corazóns amansados...

E agora, son unha pobre tola!

que cre na verdade e subsiste en si mesma

cando o temporal ouvea

e o vento racha fero!

para caer nun abismo esquecendo a memoria.

Non podo falar...

a diglosia representa a morte que aperta

a gorxa dunha muller-paxaro

e tampouco podo sorrir.

Porque a defunta son eu... nun chan corrupto

de follaxe perenne.

Non quero escoitar as verbas tiradas

como navallas, pintadas de salvación,

se a terra non se ergue e olla cara ás nubes

xamais aniñarán no sol

milleiros de estrelas vermellas

dun soño que un día tiveron os druídas

e cantaron os bardos na Nación de Breogán.

Son unha insignificante gaivota

que voa no espazo branquiazul

case soa, e sen ás

arrincáronmas de nena

para que non me puidesen galeguizar.

Por iso, esperto e berro

xa vai sendo hora de peteirar...