A miña luz é a poesía

Moitas grazas a Manuel Vidal Villaverde, por esta preciosa entrevista no Atlántico.

3/ O tempo corre...

...estando parado

escoitamos o tic- tac biolóxico

da nosa natureza animal

persistimos e insistimos

na supervivencia

do pequeno homo...

Fecundación e alivio

Texto: rosanegra

Fotografías: Cruz Martínez

Silencio,silencio sepulcral...

(Silencio, silencioo)

Ósos nas cunetas e en foxos

ósos do pasado e do presente.

(Silencio, silencio sepulcral

lapidando corpos soterrados)

A Memoria Histórica, dura, cruel

un tiro, dous, centos...

e o medo engole os corazóns

(Silencio, silencio sepulcral)

“Manos Limpias” aínda teñen

sangue nas meniñas

confabulan, intrigan...

(Silencio, silencio sepulcral)

A historia foi escrita polos vencedores

sobre ideoloxías baratas

fomentadoras de silencio.

(Silencio, silencio sepulcral

lapidando corpos soterrados)

SORROW

Dor, pesadume... a tristura aceda na memoria.

Vídeo inspirado na morte e no recordo do meu pai.

IN MEMORIAM

Creación inspirada na illa de San Simón. Vídeo que pretende reflectir nas imaxes, no son e nas palabras todo un triste pasado... cheo de medo, de represión. Un pasado, presente na memoria.

Unha memoria colectiva e viva como as ondas do mar que aínda falan, falan da noite que asolagou vidas coa forza da violencia e da inxustiza. Falan da Memoria Histórica.

Son un peixe...

nadando a contracorrente...

nadando etnerrocartnoc...

odnadan etnerrocartnoc...

Mentres tomo té con limón aperto e esmago os miolos

A palabra é demasiado grande e forte

Nos momentos grises corróeme
E dáme degoiros para vivir
As matrices ou sistemas compatibles
Ou incompatibles determinadas
Enredan coa miña cabeza
E limítanme a subordinarme aos números
Números lacazáns e falsos

Só hai unha solución
Ou infindas solucións iguais
Cando r atravesa π

Disloca unha realidade e forma outra

Forma dúas partes poida que similares

Só nos momentos de demencia
Son quen de ver o espectro de emisión
Que nunca atoparei no meu orbital

A cuántica é teórica como a miña
Ansiedade vital
E escoito a resonancia do meu microuniverso visceral
Non sei... alguén me dixo...

Que as miñas moléculas son simétricas
E por iso, tamén son APOLAR.

O túnel

Miro, e a miña ollada...

Negocia coas cousas
Un tratado incerto

Escoito, e os meus oídos
Atrapan os sons altos e baixos
Da escala social

Falo, e da miña boca
Saen palabras vivas e miúdas
Que non chegan a ningunha parte

E cando ulo, recoñezo o cheiro
Da manada á que pertenzo
Dende que saín da placenta
na era cuaternaria

AUGA

NUBES

a illa

Descompoño a vida en factores primos

Cada vez máis infindos
Desfaise a materia orgánica
En micro-moléculas elementais
Descomponse a túa ollada
En mensaxes subliminares
Descomponse a morte en ...
Partículas tridimensionais

Secuencia efémera...

e tanxíbel...

O tren

Somos a raza dos homes perfectos...

e vivimos nun mundo perfecto...

que fixemos imperfecto, á nosa semellanza.

A barquiña silente

Hei navegar, na miña barquiña, cara outros mares...

CARA Á NINGURES

Oda á Panificadora de Vigo

Imos Panificar, na PANIFICADORA!

Existía no pasado e existen no presente
ruínas grises onde os paxaros aniñan
na antiga, fábrica Olívica
e os okupas felinos licitamente
colonizan terreos mortos
dando vida natural, coa normalidade
do que xa é artificial...
hai tantos habitantes libres
conquistadores dos recunchos
dunha abandonada arquitectura
érguese altiva e viva
que os colonizadores
non precisan dun dereito escrito
nin dunha lenta burocracia especulativa
só están, porque están.

Eles tamén queren Panificar!...

Ao horizonte

4 / 4

Nun compás 4 / 4
estouran feixes de luz
partículas elementais
que encordoan e sintetizan fórmulas
verdadeiras, xoias tocadas pola
sabedoría do maxín
as coordenadas saen da tanxente
entre as integrais e as derivadas
e acadan a pomba bulideira
ou o bufo agochado na noite
que foi liberado por Platón

mil caretas

Sen máis...

Cando as circunstancias
gabean a simetría numeral
o número dez engana o cen
e os paxaros xa non saben que facer
A entropía aumenta e con ela
a desorde da percepción
Existe o azar e a nota soa sen máis
unha araña tece, o mosquito cae
nun abismo esquecido
Entre lusco e fusco
a bolboreta voa inqueda
Sen máis...

Nacida da arxila

A bolboreta morreu no día do xuízo final
a apocalipse chegou daquela
cando ninguén era consciente
da metamorfose outonal
Da crisálida saíu un becho
que semellaba quizais un incesto
dos deuses, roidos polo
milagre da dolce vita
Todos foron a ningures
polo temor das noites trémulas
que espallan polen pola horta

A bolboreta morreu
cravada na flor invernal
da apocalipse ancestral

DANDISMO

Os Celtas

After Hours

A vacaloura dos meus soños

E foi, denantes de saber
que as roseiras tiñan espiñas...

A vacaloura dos meus soños
voaba, arredor da luz
que cubría o espazo
dunha ollada de neno.

Ninguén, puido nunca
comprender,como croa a ra
mais supuxen que tantas
lúas, farían amolecer
os miolos intelectuais
de todos os Séculos Escuros.

Non serviu de nada...
as bolboretas seguían teimando
en facer a metamorfose inversa
e ocorreu que tanta
vontade, fixo que nacera
o verme louco do carneiro.

Xa non sei que podo entender
entre todas estas roseiras
dánme unha comechón
na pel, que me pode.

Sempre podemos
pechar os ollos e sorrir
como sorría a morte.

Seica, xa

..............non

......................o fai

é filósofa...

Hai que ter moita obstinación
para ollar o propio embigo
e dicir, que é unha espiral
elíptica e transversal...

Xa
.......non

................importa.

Agarra coa man dereita, a soidade
e coa esquerda, a liberdade
e fuxe cara á ningures!
no solsticio de verán
poderás limpar os teus pecados
brincando na fogueira de San Xoán.

Poema gañador do 3º premio Feliciano Rolán de poesía 2009

Figuras laranxas bailan...

Observo imaxes de aparato