quinta-feira, 6 de setembro de 2012

por trás da pele

Fotos de José Goris Cuinha e poema "existimos" de rosanegra. Realización do vídeo por José Goris.

Existimos,
nas pequenas cousas...



Na sinxeleza
máis real da natureza
na forza do ar
e na cor do mar.

Somos nós,
cando entramos
na esencia da vida
e sentimos como vibra
a máis pequena partícula
que nos constitúe
en seres vivos dun todo.

Somos auga
somos terra
impresa no DNA CÓSMICO...

rosanegra

quarta-feira, 8 de agosto de 2012

In memoriam


Rosa:
Tí xa non és tí.
Tí és auga miñota e ribeira.;
herbal a recrearse nun sorriso.
Tí es outeiro encol dos
árbores da Póvoa de Varzím.
Rosa,
Tí xa non és tí.
Tí és nereida chegada dÁrmenteira.

de FOCX

domingo, 15 de julho de 2012

bolboretas


o gusano a crisalida a bolboreta
a palabra o verso a estrofa
o petalo o capullo a rosa
pensamento borrador poema

sete bolboretas verdes
voan dando voltas sobre ti
e ti non paras de escribir
os teus versos envolventes

lariño oaxaca 3-10

para rosanegra
polo seu espacio na rede
setebolboretasverdes


Manolo Pipas

sábado, 16 de junho de 2012

ALMA


O espello no que se reflicte
o inversamente proporcional
no que mergullados na auga
invisíbel, fondeamos
vales e ríos
espírito, ar
un eu agochado e independente
que traspasa o alén
unha auga solúbel e gasosa
misturada no derradeiro spin
nun valse de partículas dispersas
que voan silandeiras ata o universal
cara ao cosmos,
para rexenerarse nun %.

Poema publicado no caderno do 2º Aniversario Círculo Poético Aberto.

Para descargar o caderno entra aquí

domingo, 20 de maio de 2012

Lingua agarimosa das miñas raíces; por ti, son quen son... e loito por ser.


Son unha gaivota chorona

que voa case soa nun ceo idiomático

mais, xa non teño bágoas

queimáronse co salitre dun mar de inxustizas...


A lingua atada cun nó reméxese seca

e dolorosa na boca de mazá

e sinto a palabra presa nun cárcere sistemático

no que o idioma mater

sobrevive como pode soterrado entre lixo

e ignorancia, de Centos de Anos

que palpitan aínda nos corazóns amansados...


E agora, son unha pobre tola!

que cre na verdade e subsiste en si mesma

cando o temporal ouvea

e o vento racha fero!

para caer nun abismo esquecendo a memoria.

Non podo falar...

a diglosia representa a morte que aperta

a gorxa dunha muller-paxaro

e tampouco podo sorrir.


Porque a defunta son eu... nun chan corrupto

de follaxe perenne.

Non quero escoitar as verbas tiradas

como navallas, pintadas de salvación,

se a terra non se ergue e olla cara ás nubes

xamais aniñarán no sol

milleiros de estrelas vermellas

dun soño que un día tiveron os druídas

e cantaron os bardos na Nación de Breogán.


Son unha insignificante gaivota

que voa no espazo branquiazul

case soa, e sen ás

arrincáronmas de nena

para que non me puidesen galeguizar.

Por iso, esperto e berro

xa vai sendo hora de peteirar...

terça-feira, 24 de abril de 2012

A RODA INMORREDOIRA

Foto de Carlos Silva


A imaxe xeométrica, forma unha circunferencia
da cor do viño con arrecendo a traza
É un pasado-presente cun sentido que xorde
nun illamento silandeiro na voz do ar
Na madeira errante, escribiuse a historia
da noite e do amencer, con letras perennes
nas árbores xenealóxicas
Pousada na pedra aínda resoa o son do carro
entre os camiños, aquelas sendas da nenez
xa perdidas no antonte
E roda na memoria un filme antigo
cor sepia, e chove un mar con doce invernos
nun zigzag temporal
A foto escacha en 100.000 partículas
redondas, figuras dun fotograma
que se nega a desaparecer...


poema publicado en Munditaçőes

segunda-feira, 2 de abril de 2012

Medran fieitos no meu corazón

e saben a cor dourada e seca
murchan as miñas mans
sen tocar a túa pel,
si, a túa pel é un plano
a percorrer, é un desexo
é a prolongación do meu
instinto fero.


Nacen fiunchos e fentas
no meu corazón
evocando os teus beizos
estimulándome coa droga
que emana da materia gris.


Si, a túa pel tamén é sinónimo
de pracer...

sábado, 3 de março de 2012

OS CELTAS

A natureza é símbolo de divindade, onde as masas arbóreas e a auga forman un universo místico ou sagrado. Existía un material indestrutíbel, un mundo imaxinario, de ideas e de mitos... entre os ríos e os bosques cantaban os bardos e oraban os druídas. Un pobo misterioso de hiperbóreos cunha atmosfera húmida e brumosa que abraiaba e enfeitizaba aos seus seres con deusas,mouras ou ninfas.
Galiza, as súas xentes eran... ferreiros, gandeiros,artesáns, poetas e ata apaixonados guerreiros cun amor aos predecesores e cunha especial forza que os caracterizaba e fixo que a súa influencia cultural exista ata hoxe. Unha raza ancestral que formaba tribos unidas por vínculos familiares, os clans, creaban lazos de solidariedade entre os vivos e o respecto cara aos mortos.
O tempo é sinal de evolución, de loita dos antepasados que aínda perdura. É sinal dun poder case sobrenatural que creou unha lenda castrexa que fala da transmigración das almas e da inmortalidade. A árbore, unha intermediaria entre o ceo e a terra brindaba protección e ofrecía ciencia,fortaleza e vida... os nosos carballos poida que coñezan a historia e reflictan esa sabedoría dunha Galiza ceibe e libre... que lembra e ama o seu pretérito para así coñecer o futuro. ELES ben o sabían,e iso foi o que inculcaron para salvagardar os novos celtas; 3.000 anos de historia e seguimos aquí,imperturbábeis.
Aqueles devanceiros que vivían fusionados co cosmos aínda camiñan por estas chairas e montañas nun plano superior. Os descubrimentos arqueolóxicos demóstrannos a súa intelixencia, o seu traballo diario e as súas crenzas... foron tan reais coma nós agora e no vento escoitamos as súas voces gardadas no ar. A nós os modernos celtas, quédanos unha herdanza; a lingua, tradicións, música, supersticións... e o máis importante, un corazón que debe resucitar o maxín e o cerne celta... a resurrección dunha nación está no seu pasado, nunha estrutura afianzada na misión da perpetuidade e de pasar o facho da civilización ás novas xeracións.
Galiza, espírito Celta... mito, símbolo e sobre todo Lenda.

quinta-feira, 2 de fevereiro de 2012

Hélices...



As engurras da parede…
sobresaen amorfas pola branca e nítida luz da noite.


O vento forte do deserto
leva a area cara a un relevo espiral.


A cazoleta situada na rocha, defórmase
polo paso do tempo e dende a ventá vexo
un campo eólico na montaña.


Está tan lonxe de min
que a mirada apenas alcanza
a percorrer o seu corpo…


O vento, só existe o vento
e unha voz que ao lonxe
resoa, dende o epicentro.


A parede é a que separa
os nosos instintos…
os sentimentos vacilantes
foxen de si mesmos
cara a indiferenza.


Vento forte do deserto
que me atrapas e mergullas
na maldición duns ollos
cor mel.


E na esperanza dun soño
escoito o canto da soidade
escoito a súa voz na distancia.


O vento… só escoito o vento,
é tan poderoso que brama
ata no deserto.


As hélices do pensamento
dan voltas en soños perversos
e paredes brancas de papel
sosteñen a rosa que busca o sol interno.


O vento… só escoito o vento,
é tan forte que ouvea
ata no inferno...

(versos inspirados na illa de Fuerteventura)