caderno nº3 Círculo Poético Aberto

IN MEMORIAM

NUBES

Prisciliano

ANIMAL

por trás da pele

Fotos de José Goris Cuinha e poema "existimos" de rosanegra. Realización do vídeo por José Goris.

Existimos,

nas pequenas cousas...

Na sinxeleza

máis real da natureza

na forza do ar

e na cor do mar.

Somos nós,

cando entramos

na esencia da vida

e sentimos como vibra

a máis pequena partícula

que nos constitúe

en seres vivos dun todo.

Somos auga

somos terra

impresa no DNA CÓSMICO...

rosanegra

AUGA

In memoriam

Rosa:
Tí xa non és tí.
Tí és auga miñota e ribeira.;
herbal a recrearse nun sorriso.
Tí es outeiro encol dos
árbores da Póvoa de Varzím.
Rosa,
Tí xa non és tí.
Tí és nereida chegada dÁrmenteira.

de FOCX

mil caretas

bolboretas

o gusano a crisalida a bolboreta
a palabra o verso a estrofa
o petalo o capullo a rosa
pensamento borrador poema

sete bolboretas verdes
voan dando voltas sobre ti
e ti non paras de escribir
os teus versos envolventes

lariño oaxaca 3-10

para rosanegra
polo seu espacio na rede
setebolboretasverdes

Manolo Pipas

http://envolventesaspalabras.info/

sostido

ALMA

O espello no que se reflicte

o inversamente proporcional

no que mergullados na auga

invisíbel, fondeamos

vales e ríos

espírito, ar

un eu agochado e independente

que traspasa o alén

unha auga solúbel e gasosa

misturada no derradeiro spin

nun valse de partículas dispersas

que voan silandeiras ata o universal

cara ao cosmos,

para rexenerarse nun %.

Poema publicado no caderno do 2º Aniversario Círculo Poético Aberto.

Para descargar o caderno entra aquí

AFTER HOURS

Lingua agarimosa das miñas raíces; por ti, son quen son... e loito por ser.

Son unha gaivota chorona

que voa case soa nun ceo idiomático

mais, xa non teño bágoas

queimáronse co salitre dun mar de inxustizas...

A lingua atada cun nó reméxese seca

e dolorosa na boca de mazá

e sinto a palabra presa nun cárcere sistemático

no que o idioma mater

sobrevive como pode soterrado entre lixo

e ignorancia, de Centos de Anos

que palpitan aínda nos corazóns amansados...

E agora, son unha pobre tola!

que cre na verdade e subsiste en si mesma

cando o temporal ouvea

e o vento racha fero!

para caer nun abismo esquecendo a memoria.

Non podo falar...

a diglosia representa a morte que aperta

a gorxa dunha muller-paxaro

e tampouco podo sorrir.

Porque a defunta son eu... nun chan corrupto

de follaxe perenne.

Non quero escoitar as verbas tiradas

como navallas, pintadas de salvación,

se a terra non se ergue e olla cara ás nubes

xamais aniñarán no sol

milleiros de estrelas vermellas

dun soño que un día tiveron os druídas

e cantaron os bardos na Nación de Breogán.

Son unha insignificante gaivota

que voa no espazo branquiazul

case soa, e sen ás

arrincáronmas de nena

para que non me puidesen galeguizar.

Por iso, esperto e berro

xa vai sendo hora de peteirar...

SORROW

A RODA INMORREDOIRA

Foto de Carlos Silva

A imaxe xeométrica, forma unha circunferencia

da cor do viño con arrecendo a traza

É un pasado-presente cun sentido que xorde

nun illamento silandeiro na voz do ar

Na madeira errante, escribiuse a historia

da noite e do amencer, con letras perennes

nas árbores xenealóxicas

Pousada na pedra aínda resoa o son do carro

entre os camiños, aquelas sendas da nenez

xa perdidas no antonte

E roda na memoria un filme antigo

cor sepia, e chove un mar con doce invernos

nun zigzag temporal

A foto escacha en 100.000 partículas

redondas, figuras dun fotograma

que se nega a desaparecer...


poema publicado en Munditaçőes

Medran fieitos no meu corazón

e saben a cor dourada e seca

murchan as miñas mans

sen tocar a túa pel,

si, a túa pel é un plano

a percorrer, é un desexo

é a prolongación do meu

instinto fero.

Nacen fiunchos e fentas

no meu corazón

evocando os teus beizos

estimulándome coa droga

que emana da materia gris.

Si, a túa pel tamén é sinónimo

de pracer...

OS CELTAS

A natureza é símbolo de divindade, onde as masas arbóreas e a auga forman un universo místico ou sagrado. Existía un material indestrutíbel, un mundo imaxinario, de ideas e de mitos... entre os ríos e os bosques cantaban os bardos e oraban os druídas. Un pobo misterioso de hiperbóreos cunha atmosfera húmida e brumosa que abraiaba e enfeitizaba aos seus seres con deusas,mouras ou ninfas.

Galiza, as súas xentes eran... ferreiros, gandeiros,artesáns, poetas e ata apaixonados guerreiros cun amor aos predecesores e cunha especial forza que os caracterizaba e fixo que a súa influencia cultural exista ata hoxe. Unha raza ancestral que formaba tribos unidas por vínculos familiares, os clans, creaban lazos de solidariedade entre os vivos e o respecto cara aos mortos.

O tempo é sinal de evolución, de loita dos antepasados que aínda perdura. É sinal dun poder case sobrenatural que creou unha lenda castrexa que fala da transmigración das almas e da inmortalidade. A árbore, unha intermediaria entre o ceo e a terra brindaba protección e ofrecía ciencia,fortaleza e vida... os nosos carballos poida que coñezan a historia e reflictan esa sabedoría dunha Galiza ceibe e libre... que lembra e ama o seu pretérito para así coñecer o futuro. ELES ben o sabían,e iso foi o que inculcaron para salvagardar os novos celtas; 3.000 anos de historia e seguimos aquí,imperturbábeis.

Aqueles devanceiros que vivían fusionados co cosmos aínda camiñan por estas chairas e montañas nun plano superior. Os descubrimentos arqueolóxicos demóstrannos a súa intelixencia, o seu traballo diario e as súas crenzas... foron tan reais coma nós agora e no vento escoitamos as súas voces gardadas no ar. A nós os modernos celtas, quédanos unha herdanza; a lingua, tradicións, música, supersticións... e o máis importante, un corazón que debe resucitar o maxín e o cerne celta... a resurrección dunha nación está no seu pasado, nunha estrutura afianzada na misión da perpetuidade e de pasar o facho da civilización ás novas xeracións.

Galiza, espírito Celta... mito, símbolo e sobre todo Lenda.

Hélices...

As engurras da parede…

sobresaen amorfas pola branca e nítida luz da noite.

O vento forte do deserto

leva a area cara a un relevo espiral.

A cazoleta situada na rocha, defórmase

polo paso do tempo e dende a ventá vexo

un campo eólico na montaña.

Está tan lonxe de min

que a mirada apenas alcanza

a percorrer o seu corpo…

O vento, só existe o vento

e unha voz que ao lonxe

resoa, dende o epicentro.

A parede é a que separa

os nosos instintos…

os sentimentos vacilantes

foxen de si mesmos

cara a indiferenza.

Vento forte do deserto

que me atrapas e mergullas

na maldición duns ollos

cor mel.

E na esperanza dun soño

escoito o canto da soidade

escoito a súa voz na distancia.

O vento… só escoito o vento,

é tan poderoso que brama

ata no deserto.

As hélices do pensamento

dan voltas en soños perversos

e paredes brancas de papel

sosteñen a rosa que busca o sol interno.

O vento… só escoito o vento,

é tan forte que ouvea

ata no inferno...

(versos inspirados na illa de Fuerteventura)

sensación